zondag 16 september 2018

I AM REACHING OUT FOR YOUR HAND

Anderhalf jaar geleden is het alweer dat ik voor het laatst een Blog plaatste over de keuze van een organic stofje. Er is veel gebeurd sinds die tijd.
Mijn plan destijds was om regelmatig en blogje te schrijven over de ontwikkelingen,strubbelingen maar ook over de ontwikkeling van mijn producten en de keuzes die daar bij hoorde. 
Veel kan er dus gebeuren in zo'n tijdsperiode. 
Inmiddels bestaat mijn bedrijfje niet meer, heb ik Little Miss Aloha weer uitgeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik kreeg het niet goed van de grond. 
Verschillende redenen had ik daarvoor, maar de grootste was destijds toch wel dat het werk wat ik er naast deed in een ander daglicht kwam te staan. De winkel waar ik voor werkte ging voorgoed zijn deuren sluiten waardoor ik uit moest kijken naar een ander filiaal/andere locatie (gelukkig behielden we allemaal ons contract en kwamen we niet op straat terecht) . 
Little Miss Aloha moest dus noodgedwongen even opzij geschoven worden. 
Doordat mijn focus een andere kant op stond,begon ik mijn eigen bedrijfje ook vanuit een ander daglicht te zien. Het concept kreeg ik niet van de grond,kreeg verzoekjes die niet passend waren bij wat ik eigenlijk wilde met Little Miss Aloha. Was dit wel wat ik wilde ? Het ging me meer en meer tegenstaan (wat erg jammer is natuurlijk)
Uiteindelijk heb ik besloten om te stoppen met Little Miss Aloha. 
Of ik ooit nog een bedrijfje ga opstarten ? 
zoals ik er nu insta denk ik van niet,maar ik zeg nooit ...Nooit ! 

Gedurende de tijd ging ik ook steeds minder lekker in mijn vel zitten. 
Ik werd somber, deed steeds vaker een masker op (vooral happy dingen posten zodat het niet opvalt, of lachen als ik moest huilen), had nergens zin in,voelde me eenzaam en wat ik vooral ervaarde was dat ik de wereld steeds minder leuk begon te vinden. (ik kan het helaas niet anders uitleggen als dat ik vond dat er enorm veel negativiteit heerste,wat erg naar binnen kwam bij me,vooral door social media).
Werk werd mijn happy place en thuis liet ik me alleen omringen door de 3 katten en mijn zoon.
Ik sliep erg slecht, at heel slecht (vooral de makkelijke dingen at ik),vergat heel veel, kon lange/diepe gesprekken niet meer volgen, had een concentratie van niks en het hoefde voor mij allemaal niet meer zo.
Ik kwam in een depressie terecht. 



Toen ik weer inslaap-paniekaanvallen begon te krijgen,was dat voor mij een seintje dat ik toch echt een keer aan de bel moest gaan trekken en toen een goede vriend van mij heel openlijk over zijn depressie sprak (op social media),was dat voor mij het extra zetje wat ik nodig had
 ... maar ja het doen is nog een ander verhaal.
Ik had het immers nog aan niemand verteld,ik wilde het vooral bij mezelf houden en anderen niet lastig vallen met mijn depressie.
Ik wilde niet dat mensen zich onnodig zorgen gingen maken om mij,met tips & tricks kwamen die ik destijds jaren geleden ook al had gehad toen ik een burn-out had ... want ja die oefeningen e.d. dat wist ik heus wel (maar ik deed ze dus inderdaad niet) ... of misschien wel gingen denken och heb je haar weer . 
Ik schoof het nog een beetje van me af en dacht voor anderen
 ... echter toen 2 vriendinnen bij mij thuis thee kwamen drinken, toen pas durfde ik mezelf bloot te geven om het hun te vertellen.
toen pas durfde ik te zeggen: lieverds, het gaat niet zo goed met mij ... ik heb jullie steun / jullie schouder heel hard nodig .



Inmiddels zijn er wat meer mensen die het weten, weten dat het niet zo goed met mij gaat. 
Stapje voor stapje gaat het....
langzaam aan heb ik meer goede (en/of mooie) dagen dan donkere (zware) dagen. 
Zoek nog steeds naar balans in mijn dagen, maar neem de dag zoals hij is. 
Niks is vanzelfsprekend. 
Ik heb een methode gevonden (dankzij een tip van een grote lieverd) om mijn medicijnen niet te vergeten....wat dus ook enorm helpt.
Mijn masker is nog veilig , maar gaat soms af ook al is het doodeng
Ik heb geen behoefte aan nog een keer een sessie bij een psycholoog (been there en praat ze onder de tafel).  
en jaaaaaa mijn waardes worden getest.
Bij grote evenementen zul je me niet zo gauw meer zien
Af en toe een (klein) concertje pakken of iets leuks ondernemen zit er alleen in als ik zeker weet dat ik bij iemand kan slapen (als het 's avonds is) of dat ik 1 of 2 dagen daarna vrij heb om bij te tanken.
Mijn telefoon laat ik nog steeds gereld links liggen .... eerlijk ? ik heb soms gewoon niet zo'n zin in dat ding. 
Social media, appjes, telefoontjes ... ik vind het eng ...  maar ik doe mijn best. 


lieve allemaal 
Het gaat soms even niet zo goed 
Ik doe nog weleens mijn maskertje op, maar : 

Never judge the mask you see  
when you don't know what's behind that mask
Reach your hand or lend a shoulder 

 



 
  

5 opmerkingen: